Ahlâm-ı Antoryum - Uğur Ünen

Uyurgezer aklın ışını

Kaybolur gece yarısı

En gizli yanı belirir

Karşısında kadîm

Kasvetinin dalları

İçinde kan yıkımı

Salındıkça sallanır

Yarılan baygın gerçekliğin

Arasından söz akan

Bulanık ilham çağırır Apollo’yu

Ve o birden kükrer: “Yaz!”

O anda çözülür donmuş

Sesleri sönük yüzler

Birer damla sözcük olup düşer

Düşten deli dünyaya

Depreşen üzük eller uzansa

Tutar mı diğer taraf

Boş tinlerin gölgesinde

Antoryum açar mı sevgi

Dört kez kilitli kalplerin

Kapısı açılabilir mi

Günah günah

Çivilenmiş virüslü dertler

Her kuytu köşede ürerken

Bekleyeni olur mu

Yürürken yalnız gecenin

Ayak seslerini duymayı

Kristal adımlarda

Değerken kuru dudaklara

Köhne bıçaklar

Gökyüzü yıldız yıldız

Dökülürken karanlığa

Reenkarnesi ışır şafak gibi

Çaresizliğin yeraltı nehrine

Bakınır kapaksız gözler

Kan kan damlayarak

Her damla bir ölüm olup

Düşer düş mezarlığına

Gece ipini keser

Gündüzden ayırıp

Unutkan zamanın

Son ışıkları

Art arda söner

Nihâyet bilir bilgeler

En zor olanı

Anlaşılmaktır

Çökerken ahlâm!

Uğur Ünen