Bir Düş - Gazel Yiğit
Kendimin olmayan bir düşe uyandım,
korkumdan ve debdebeli şarkılardan kaçarken.
Henüz ağlamayı keşfedememiş bir çocuk gibi,
Gözyaşlarımdan ürke ürke kat ediyordum
İçinde uyanık olduğum düşün yollarını.
Hasır bir göğün dibiydi burası
Aşınmıştı beyazdan bozma bulutları
Çürümüştü sütunları
Göğün eski olduğu nasıl da belliydi.
Başka ruhlar da geçmişti buradan
Solukları hâlâ asılıydı havada.
Anlaşılan bu tuhaf düşler,
sadece benim kayboluşum değildi.
Karanlık bir tablodan, ucunda ateş yanan ipler sarkıyordu ileride.
Ağaçlar yanıyordu, ağaçlar...
Yoksa ağacın meyvesi miydi bunlar?
Karanlıktan başka,
Bir tek ateşi mi seviyordu
benim olmayan bu diyarlar?
Belli ki ateş aydınlıktı, umuttu burada,
ateş ipin ucuydu,
ateş suyun dibiydi,
Ateş kurtuluşuydu kaybolmuşların.
Ve ben,
Ayağımın altındaki sulara hasret kalan ben,
Ateşi göz bebeklerimde büyütüyordum,
Aydınlığı ruhuma daha iyi salabilmek için.
Sustum sonra bir süre.
sönmesin diye nefesimin rüzgârından,
beni yükseltecek ipin ucundaki alevler.
Sustum mecburen...
Karanlığa ilk hizmet edişimdi susuşum.
Yüreğimin kırkikindi yağmurlarına rağmen,
Avuçlarımı feda ettim sessizliğime.
Dudaklarıma bastırdığım avuçlarımdan
Kurumuş yapraklar döküldü,
ruhumdaki suların en derin yerine.
Sonra sesler yükseldi dört bir yerden.
Durmaksızın atan kalp sesleri...
Yüzyıllar öncesine aitti sanki hüzünleri.
İçlerinde büyümenin telaşını saklayan kalpler her biri başka bir ritimde şarkı söylüyordu.
Acemi, mutsuz, olgun, yorgun...
Sonra
Suratlar düştü karanlık tablodan ayaklarıma.
Paramparça oldular cam gibi.
Ne garip!
Benim olmayan düşlerde,
Bana benzeyen yüzler birikmişti.
Sanki herkes ben, ben ise hiç kimseydim şimdi.
Hiç kimse olabilir miydim ki?
Hayır!
Bu düş bana yazılmamıştı.
Ben, ruhumdan boşalan ziftin üstünde,
ay ışığından sızan ışıkta bulmuştum onu.
Karanlık bir vadide, kendimde kaybolmuşken,
Benim olmayan bir suratta kendimi arıyorken,
Başka birinin kaybolmuş düşünde uyanmıştım.
Karanlığa alışmadan, ateş ile yatışmadan
Sonu gelmeyecekti bu düşün.
Gazel Yiğit