Boşluklar Doluyor - Hakan Kaya

Dört kişi. Masanın etrafına dizilmiş, her biri eşit. İskambil kâğıtları havada uçuşuyor, her biri kazanmak istiyor.

Bitti, diyor ilk oturan.

Kazandın, diye ekliyor sol köşedeki mazlum.

Şimdi ne olacak? diye soruyor en büyükleri.

Sessizlik çöküyor, iskambil oynamaya devam ediyorlar.

Gazeteyi okuyan mazlum bir anda bağırıyor.

Beyoğlu Kıraathanesi’nde patlama! Üç genç öldü. Yalan kardeşlerim, en az on ölü vardı orada. Bu devlet ne zaman doğruları söyleyecek?

Şimdi gülüşüyorlar. Gece oluyor, karanlık çöküyor, boşluklar doluyor, sular akıyor, yeryüzü bir anda boşalıyor. Mazlum odasında, en sevdiği şairin dizelerini okuyor.

Sabaha karşı davul gibi çalan kapının sesiyle uyanıyor. Kimsin?

Aç!

Açıyor, karşısında askerler.

Alın bunu! diyor asker. Anne ağlıyor, kardeş ağlıyor, asker gülüyor. Bulduk komutanım! diye bağırıyor asker.

O şairin kitaplarını alıyorlar, paketleyip götürüyorlar.

Komünistin kitaplarını okumaya utanmıyor musun? diye soruyor mazluma.

Yapma ya, ben onu komünist değil, yazar bilirdim, diyor. Sonrası yok. Edgü’nün dediği gibi her öykü bitmeyebilir.

Hakan Kaya