Epik Ormanı - Emre Albayrak

Tek başına sürdürdüğü sessiz yolculuğunda kendini arayan bir adamın çamurda bıraktığı ayak izleri kadar dikkat çeker bir serçenin kanat çırpışı. Koca bir meşe ağacından düşen palamudu ezersin de umurunda olmaz, ardına bile bakmadan karışırsın deli bir ormanın kuytuluğuna. Keçelenen saçlarını okşayan rüzgârı duyumsarsın, ama güneşi görmek istemez acınası yüzün. İyice sarınırsın yalnızlığına, üşürsün; her şeyin sebebi akıl almaz bir aşktan miras kalan tekinsiz bir hüzün.

Sorular, ellerinde çekiç-örs-üzengi kurcalar beyninin arızalı bölümlerini. Tüm bildiğin, zihninde başlayan uzun bir tadilat evresi.

“Kendime verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür dilerim!”

Yapraklarını karıştırırsın, ön sözünü çok iyi bildiğin Epik Ormanı’nın. Okuduğun her sayfa, seni bindiğin gemiden atan saf bir tayfa; okuduğun her satır, kafatasını paramparça eden paslı bir satır!

Bilmem, anlatabildim mi?

Yazar: Emre Albayrak