Artık gidiyorum. Ardıma son bir kez dönüp baksam? Yok, bakamam. Bakarsam gidemem.
Bu şatoda anılarım, emeklerim var. Gidince değerim bilinecek mi? Derhal bir başkasını bulacaklar. Yokluğum hissedilmeyecek. Eminim. Muhtemelen benden önceki kâhyayı sadece ben hatırlıyorum. Esasında benim de ayrılmadan evvel birini yetiştirmem gerekirdi ama içimden gelmiyor. Biraz olsun çile çeksinler. Belki aptalca ama olsun. Aralarında bensiz ne yapacaklarını konuşsunlar, beni arasınlar, bulamayınca da üzülsünler. Özellikle kraliçe üzülsün. Kahrolsun. Bensiz bir an bile yapamaz. Anlasın, o bana muhtaç. Şimdi tüm kapılar kapanınca yapayalnız ne yapacak? Hem banyosundan sonra havlusunu kim uzatacak, kim küvetini hazırlayacak, kim ayaklarından başlayıp tüm vücuduna masaj yapacak, kim onu teslim alacak, kim ona teslim olacak bir düşünsün, kıymetimi bilsin. Beni aramaktan yorgun düşsün. Bulamayınca deliye dönsün. Hasta olup yataklara düşsün. Tüm bunları dilim diyor da ya kalbim? Yok, yataklara düşmesin, O, hep aynı güzellikte kalsın. Ben onu içimde yine hep seveyim.
Ah çirkin adam, yakışmıyorsun kraliçemin yanına. Yüzünde meymenet yok. Kraliçeme boynuz taka taka bir hal oldun ama kraliçem öyle asil ki hiç sözünü etmez. Kraliçemin gönül tahtına oturamadın, önemsemiyor seni. Defol git hayatımızdan. Git.
Bu ressam bozuntusu da saraydan çıkmıyor, kralla arası çok iyi. Kaç tane resmini yaptı bilmiyorum, kesin bir münasebetleri var. İkiniz mutlu mesut yaşayın işte. Bize bulaşmayın. Al kralını ve git ressam bozuntusu.
Şimdi uzaklaşmak… Ne de zor bir karar bu.
Dönüp bakmalı ve hiç olmazsa sarı papatyamı son kez görmeliyim. Kraliçemle göz göze gelmeden, kendimi utancın içine sürüklemeden, usulca, sessizce, sakince bakmalıyım.
Benim sarı papatyam, yine en güzel giysileri içinde, yanında nedimeleri, köpeği, saygıyla annesine ve sözüm ona babasına bakıyor. Ne kadar da ağır başlı, benim bir tanem, canım, evladım… Senin iyiliğin için gitmeliyim. Geleceğin için. Mutluluğun... Huzurun...
Gitmeliyim. Ağzımdan dökülüverecek sözcükler beni ürkütüyor.
Kraliçemin bukleli saçları, o ak boynunu açıkta bırakan elbisesi; ah bu zarafeti nasıl bırakacağım?
Gitmeliyim. Herkesin iyiliği için.
Elveda.
Nur Hayat Buran
Comments