Kalplerinin çırpınışı göğsümde
Dünyanın en kırık kalpli insanları
Bir yalnız bir yalnızı bulmuşsa
Küflenmeye yüz tutmuş kuru bir çiçekte…
Neyse; ‘geçelim bu bahsi’ diyen
Mecalsiz bir his işçisiysem eğer
Yorgun, umutsuz, soğuk sokaklardayımdır.
Dağılıp yıkılan gözlerim vardır bir de!
Çıkmazlarım artıyor diye alttan alışlarım
Hayatım sisli, içli ve hisli.
Ağlamak istiyorum diyorum kendime
Günbatımı neyine yetmiyor diyor!
Bir mandalina bütün yorgunluğu alıyormuş.
Peki susuşların çiçek açanı?
Gelin hep beraber tohum ekelim.
Soğuk sokağımızın hüznü dağılır belki.
Bir anne diyorum, hep bir adım geride.
Gözlerinden kanlar akıyor, ellerinden çiçek tohumları
Duymuyor musun kalbimin çırpınışını göğsünde
Dünyanın en kırık kalpli insanı.
Ebru Yalçın
Tam ruha hitap eden, akıcı bir şiir 🌸