Çok hüzünlüsün dedi yanağıma düşen yağmur tanesi
Gururun engelse ıslatayım kalbinin derinlerini
Yalnızsın acı çekiyorsun buğulu gözlerinden belli
Bak anlatayım sen de dinle benim hikâyemi
Buluttun ayrıldık damla damla düştük yeryüzüne
Bütün gibi indik ama dağıldık hepimiz bir yerlere
Sonra toprak ana kucak açtı çekti bizi yüreğine
Bir sıcaklık ulaştı birden zerrelerimin içine
Buhar oldum havalandım ağırdan ağırdan gökyüzüne
Neler geçti aklımdan tek başıma kalınca hüznümle
Her veda bir başlangıçtır derler ya hep sözlerde
Ölümü düşündüm birden yok olup gideceğim diye
Sonra buluştum tekrardan ve bir daha ve bir daha
Mutluluğun resmi buydu sevdiklerimin arasında
Her seferinde aynı heyecan hep korku var aklımda
Ya yeniden güneş açmaz da çıkamazsam yukarıya
Dünya döndükçe düşüp kalkacaksın her seferinde
Kanun bu ama yılmak yok görev verildi üzerine
O zaman dedim kendi kendime ömrüm vefa ettikçe
Umarım düşerim benim gibi korkanların üzerine
Yazar: Ebru Kulaç
Comments