Yalnızlığımın Derinliği - Ümit Ahmet Duman

Yalnızlığımdan çekiniyor, utanıyor ve kendimi gizlemeye derine, derinlere itmeye çabalıyorum; aydınlık yüzeyden gri bir alanda hızlıca, kulaçlarım henüz gücünü yitirmediği seviyede, aşağısı bir mıknatıs gibi çekiyor. Üzgün bedenimle aydınlık bölgede rengârenk balıklardan oluşmuş renk katmanını hızla geride bırakıyorum. Dipten çağıran ses, sesler duyar gibiyim. Sesler ciğerlerime temiz hava misali doluyor. Gücüme güç, enerjime enerji aktarıyor.

Sesler sağdan soldan, tabandan ağır ağır yükselen damlacıklardan oluşan fokurtulardan kulağıma hoş bir nağme şeklinde ulaşıyor. Çıplak bedenimi âdeta yalayarak yüzeye çıkma mücadelesi veren damlacıkların acelesi yok, bedenimin enerjisinden beslenerek salına salına yükseliyorlar. Yansıttıkları yer altı renk cümbüşü gözlerimi kamaştırıyor. Mavinin o tanımsız ve sayımsız renk katmanları büyüleyici. Son evremi hızla tamamlamaya çalışıyorum. Yeryüzündeki bedenimin toprağa erişme özlemi burada devasa yosunların arasında bir yer bulma telaşında. Yosunlar arasında yalnızlığımdan parçalar, kırıntılar ararken ışıl ışıl güneş parlaklığında bir zümrütle göz göze geliyoruz, ben ona umut ışığı adını koyuyorum ve hızla onunla yüzeye, yaşamaya dönüyorum.

Ümit Ahmet Duman