Thomas Bernhard - Don

Thomas Bernhard (1931-1989)

Şöyle yazmış Bernhard:

"Belleğin ölçüsüz neşeden kedere çark ettiğini, sabahın nasıl öğlene, öğlenin ikindiye ve ikindinin akşama, ışığın nasıl karanlığa dönüştüğünü açıklıyor bana. Çekip gitmenin nasıl eve dönüş olduğunu."

Ve şöyle diyor birkaç satır sonra: "İsteksizlik müthiş acı verir."

Çok etkilendim bunları okuduktan sonra...

Aynı bölümün sonunu şu şekilde bitiriyor:

"Mavi siyah, siyah mavi oluyormuş. Yukarısı aşağısı oluyormuş. Tıpkı bir caddenin başka bir caddeye dönüşmesi gibi, nerede olduğu tam bilinmeden. İnsan belirleyici anı hiçbir zaman bilemiyor. Her şey, doğaları gereği her zaman aynı çoklukta ya da aynı azlıkta suya yazgılı nehirler gibi akıcıymış."

Tanıdık geldi mi sana da? Herakleitos’un nehri? Nostaljinin Geleceği? Bernhard'la konuşmak isterdim. Daha doğrusu onu dinlemek isterdim. Belki de dinliyorumdur kitapları yoluyla, ama önemli olan dinlemek de değil ki!

Buna rağmen o nehirde yüzerken, binlerce yıl sonrasına ışınlandığımda Eintein’ın zaman kuramı çıkıyor karşıma. Acaba diyorum, bir yıl sonra tam da bu anda aynı nehirde yüzemez miyim?

Yazar: Emre Albayrak